Ostatnio ktoś zapytał mnie o sens robienia zdjęć. Odpowiedziałam, że moje zdjęcia pomagają mi powrócić do przeszłości, której nie chcę zapomnieć. Kolorowa ławka pod drzewem, staw z kaczkami, dymy z ogniska, zachód słońca to fragmenty świata, które moja pamięć w krótkiej chwili składa w jedno cudowne wspomnienie spaceru w parku. Do robienia zdjęć przede wszystkim skłania mnie moja nostalgiczna natura.
Staram się rejestrować świat w możliwie jak najciekawszym ujęciu z jego pięknem, niezwykłością, autentycznością. Robieniu takich zdjęć sprzyjają oczywiście podróże. Chciałam tu opisać jedną moją podróż, którą odbyłam niecały rok temu do Maroka. Nie było to dawno, a jednak wspomnienia zaczęły blaknąć i w ożywieniu ich jak zawsze wspomogły mnie moje zdjęcia. Jest ich kilkaset, dokładnie nie wiem ile. Najciekawsze wydają mi się te, które zrobiłam bez obecności przewodnika wycieczki i podczas jazdy autokarem przez okienną szybę. Pamiętam, pierwszego dnia, po południu, kiedy przewodnik ogłosił czas wolny, wypuściłam się na spacer nad Atlantyk w mieście Essaouira. Ogromne wrażenie zrobił na mnie widok dromaderów i koni przemierzających plażę. Na piasku siedział sobie mały, wpatrzony w dal piesek. Czułam się jak w zaczarowanej krainie. Nagle zerwał się zimny, porwisty wiatr, który wzburzył tumany piachu. Marznąc pomyślałam, jak Afryka kojarząca się przecież z upalnym klimatem może witać mnie tak przenikliwym chłodem podobnym do tego, którym żegnała mnie Polska dzień wcześniej. Piach dostał się wszędzie. Był w moich oczach, nozdrzach, ustach i we włosach. Burza piaskowa zdawała się nie przeszkadzać tubylcom. To był najbardziej niezwykły spacer w moim życiu. Dopiero w następnych dniach już dalej w głębi lądu dopadły mnie typowo afrykańskie upały.
Patrząc na zdjęcia z Maroka uświadomiłam sobie jeszcze jedną rzecz. Zdjęcia pozwalają spojrzeć na to, co się kiedyś uwieczniło z dystansem i nierzadko odkryć coś, co wcześniej było niedostrzegalne. Maroko z moich zdjęć jest pełne sprzeczności. Tamtejsze krajobrazy to nie tylko piach i spalona słońcem ziemia. Wśród kamienistych zboczy niespodziewanie rozpościerają się szmaragdowo zielone kobierce utkane z krzewów bananowca. Tamtejsze miasta to nie tylko zabudowania. Za grubymi, wysokimi murami kryją się piękne, tajemnicze ogrody pełne egzotycznych kwiatów. Tamtejsze konie na pustyni wyglądają imponująco. W mieście ubrane w kiczowate ozdoby tracą swoją zjawiskowość. Tamtejsze bogactwo bazarów kłóci się z biedą rybackich chatek, przepych pięknie zdobionych tkanin, kunsztownie szlifowanych luster, ręcznie malowanych tadżinów gryzie się z natłokiem taniej, niewyszukanej chińszczyzny. Marokańska kultura berberyjska i arabska mieszają się z kulturą europejską. Stąd moje śniadania, które jadłam w tamtejszych hotelach miały wiele słodkich akcentów kuchni francuskiej. W północnej części Maroka zachowały się też ślady starożytnej kultury rzymskiej. Znajduje się tam spory kompleks ruin z dobrze zachowanymi kolumnami i mozaikami. Tu z kolei to, co akceptowalne przez marokańską mentalność, na którą wpływ ma religia islamska stoi w sprzeczności z kamiennym fallusem pozostawionym przez starożytnych Rzymian, a będącym dziś atrakcją turystyczną, do której ustawiają się kolejki.
Wszystko to i jeszcze więcej znajduje się na moich zdjęciach. Maroko jest bardzo zróżnicowanym i fascynującym krajem. To prawdziwy raj dla zapalonego podróżnika i fotografa. Robiąc tutaj zdjęcia trzeba mieć jednak na uwadze, że niektórzy tubylcy, jak zaklinacz węży czy właściciel małpki w futbolowej koszulce będą domagali się dużych pieniędzy za użyczenie swojego wizerunku, a z kolei obdarci rybacy czy sprzedawca wielbłądziego mięsa o groźnym spojrzeniu i z tasakiem w ręku mogą wcale nie życzyć sobie fotografowania. Ważne jest, by fotografować dyskretnie, odpowiedzialnie i z poszanowaniem obcej kultury.
Poniżej zamieszczam kilka moich zdjęć ze spaceru po marokańskiej plaży. Jeśli ktoś chciałby napisać coś o swoich doświadczeniach związanych z Marokiem lub opisać swoją podróż do innego zakątka świata to bardzo gorąco zapraszam do wpisów.
Staram się rejestrować świat w możliwie jak najciekawszym ujęciu z jego pięknem, niezwykłością, autentycznością. Robieniu takich zdjęć sprzyjają oczywiście podróże. Chciałam tu opisać jedną moją podróż, którą odbyłam niecały rok temu do Maroka. Nie było to dawno, a jednak wspomnienia zaczęły blaknąć i w ożywieniu ich jak zawsze wspomogły mnie moje zdjęcia. Jest ich kilkaset, dokładnie nie wiem ile. Najciekawsze wydają mi się te, które zrobiłam bez obecności przewodnika wycieczki i podczas jazdy autokarem przez okienną szybę. Pamiętam, pierwszego dnia, po południu, kiedy przewodnik ogłosił czas wolny, wypuściłam się na spacer nad Atlantyk w mieście Essaouira. Ogromne wrażenie zrobił na mnie widok dromaderów i koni przemierzających plażę. Na piasku siedział sobie mały, wpatrzony w dal piesek. Czułam się jak w zaczarowanej krainie. Nagle zerwał się zimny, porwisty wiatr, który wzburzył tumany piachu. Marznąc pomyślałam, jak Afryka kojarząca się przecież z upalnym klimatem może witać mnie tak przenikliwym chłodem podobnym do tego, którym żegnała mnie Polska dzień wcześniej. Piach dostał się wszędzie. Był w moich oczach, nozdrzach, ustach i we włosach. Burza piaskowa zdawała się nie przeszkadzać tubylcom. To był najbardziej niezwykły spacer w moim życiu. Dopiero w następnych dniach już dalej w głębi lądu dopadły mnie typowo afrykańskie upały.
Patrząc na zdjęcia z Maroka uświadomiłam sobie jeszcze jedną rzecz. Zdjęcia pozwalają spojrzeć na to, co się kiedyś uwieczniło z dystansem i nierzadko odkryć coś, co wcześniej było niedostrzegalne. Maroko z moich zdjęć jest pełne sprzeczności. Tamtejsze krajobrazy to nie tylko piach i spalona słońcem ziemia. Wśród kamienistych zboczy niespodziewanie rozpościerają się szmaragdowo zielone kobierce utkane z krzewów bananowca. Tamtejsze miasta to nie tylko zabudowania. Za grubymi, wysokimi murami kryją się piękne, tajemnicze ogrody pełne egzotycznych kwiatów. Tamtejsze konie na pustyni wyglądają imponująco. W mieście ubrane w kiczowate ozdoby tracą swoją zjawiskowość. Tamtejsze bogactwo bazarów kłóci się z biedą rybackich chatek, przepych pięknie zdobionych tkanin, kunsztownie szlifowanych luster, ręcznie malowanych tadżinów gryzie się z natłokiem taniej, niewyszukanej chińszczyzny. Marokańska kultura berberyjska i arabska mieszają się z kulturą europejską. Stąd moje śniadania, które jadłam w tamtejszych hotelach miały wiele słodkich akcentów kuchni francuskiej. W północnej części Maroka zachowały się też ślady starożytnej kultury rzymskiej. Znajduje się tam spory kompleks ruin z dobrze zachowanymi kolumnami i mozaikami. Tu z kolei to, co akceptowalne przez marokańską mentalność, na którą wpływ ma religia islamska stoi w sprzeczności z kamiennym fallusem pozostawionym przez starożytnych Rzymian, a będącym dziś atrakcją turystyczną, do której ustawiają się kolejki.
Wszystko to i jeszcze więcej znajduje się na moich zdjęciach. Maroko jest bardzo zróżnicowanym i fascynującym krajem. To prawdziwy raj dla zapalonego podróżnika i fotografa. Robiąc tutaj zdjęcia trzeba mieć jednak na uwadze, że niektórzy tubylcy, jak zaklinacz węży czy właściciel małpki w futbolowej koszulce będą domagali się dużych pieniędzy za użyczenie swojego wizerunku, a z kolei obdarci rybacy czy sprzedawca wielbłądziego mięsa o groźnym spojrzeniu i z tasakiem w ręku mogą wcale nie życzyć sobie fotografowania. Ważne jest, by fotografować dyskretnie, odpowiedzialnie i z poszanowaniem obcej kultury.
Poniżej zamieszczam kilka moich zdjęć ze spaceru po marokańskiej plaży. Jeśli ktoś chciałby napisać coś o swoich doświadczeniach związanych z Marokiem lub opisać swoją podróż do innego zakątka świata to bardzo gorąco zapraszam do wpisów.
